The Student Affairs Collective The COVID-19 Roller Coaster και One Team’s Tips for Staying Sane

Σημείωση: Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας, πρώτον, ότι όλοι προσπαθούμε να το καταλάβουμε αυτό, ενώ προσπαθούμε να παραμείνουμε υγιείς, να υποστηρίξουμε τις οικογένειές μας και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για τους μαθητές μας. Δεύτερον, είμαι τυχερός και προνομιούχος που έχω μια ευέλικτη ομάδα, την υγεία μου, την οικονομική μου σταθερότητα και το χρόνο να γράψω ακόμη και μια ανάρτηση ιστολογίου σε αυτές τις περιόδους. Τέλος, δεν έχω τις απαντήσεις ή τις «βέλτιστες πρακτικές» για να βοηθήσω σε μια πρωτοφανώς δύσκολη παγκόσμια και τραυματική πανδημία. Το παρακάτω είναι απλώς μια προσπάθεια να προσφέρω το συναισθηματικό τρενάκι ενός επαγγελματία μέσω της πανδημίας, τις βασικές μου γνώσεις από πρόσφατα άρθρα και ορισμένες απτές πρακτικές που έχουν ωφελήσει την ομάδα μας. Ελπίζω να μπορέσουμε όλοι να ομαλοποιήσουμε το τρενάκι των συναισθημάτων και να βρούμε απτές τρόπους να το περάσουμε μαζί γιατί είμαστε μαζί σε αυτό.

Το τρενάκι των συναισθημάτων μου ξεκίνησε περισσότερο σαν τρένο φυγής. Κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας που προσπαθούσαμε να δουλέψουμε από το σπίτι, ένιωσα σχεδόν μανιακός, ξεπηδώντας από τους τοίχους δημιουργώντας τέσσερις διαφορετικές λίστες υποχρεώσεων προσπαθώντας να είμαι όσο πιο παραγωγική γίνεται. Ένιωσα εσωτερική πίεση να κάνω «καλή χρήση» αυτόν τον επιπλέον χρόνο – επρόκειτο να φτιάξω λεμονάδα. Ένας συνάδελφος αργότερα μου έστειλε ένα χιουμοριστικό στιγμιότυπο οθόνης που έγραφε: «Είναι εντάξει να ΜΗΝ είσαι ο πιο παραγωγικός εαυτός σου κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας πανδημίας». Αφού γέλασα, συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσα να μουδιάζω τον εαυτό μου μέσω της «παραγωγικότητας». Σκέφτηκα αφελώς ότι θα έγραφα, θα κάνω διαδικτυακό σεμινάριο, θα μαγειρέψω, θα καθαρίσω, θα ελέγξω τους μαθητές, θα εξασκούσα τη σύγχυση και την απώλεια. Μόλις ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου, συνειδητοποίησα ότι το να είμαι παραγωγικός δεν θα με βοηθούσε να νιώσω καλύτερα. Αποδέχτηκα ότι ο «αποδεδειγμένος αντίκτυπός μου» θα είναι διαφορετικός.

Τη δεύτερη εβδομάδα καταφυγίου σε παραγγελίες, το τρενάκι μου έφτασε στο ιστορικό χαμηλό, σχεδόν σαν να είχε σταματήσει. Ένιωθα σαν ερημίτης και χωρίς κατεύθυνση. Όπως πολλοί ανώτεροι επαγγελματίες, επέλεξα μια διαφορετική πηγή μουδιάσματος: την έρευνα. Η ανάρτηση ενός φίλου στο Facebook με τίτλο «Αυτή η δυσφορία που νιώθεις είναι θλίψη» τράβηξε την προσοχή μου. Σε ένα πρόσφατο άρθρο του Harvard Business Review, Ο Scott Berinato μοιράζεται μια συνέντευξη με τον ειδικό της παγκόσμιας θλίψης David Kessler. Ο Κέσλερ μας υπενθυμίζει ότι, „Τα συναισθήματα χρειάζονται κίνηση. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε αυτό που περνάμε. Ένα ατυχές υποπροϊόν του κινήματος αυτοβοήθειας είναι είμαστε η πρώτη γενιά που έχουμε συναισθήματα για τα συναισθήματά μας….Αν επιτρέψουμε στα συναισθήματα να συμβούν, θα συμβούν με τακτοποιημένο τρόπο, και αυτό μας ενδυναμώνει. Τότε δεν είμαστε θύματα».

Ως σύμβουλος, γνωρίζω τη σημασία της αναγνώρισης των συναισθημάτων, αλλά σε περιόδους στενοχώριας, είναι δύσκολο να λάβεις τη δική σου συμβουλή. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε τα συναισθήματά μας και να βοηθήσουμε τους μαθητές μας να περάσουν τα συναισθήματά τους με παρόμοιο τρόπο. Για να εξασκήσω αυτό που κηρύττω, επέλεξα να καταγράψω όλα τα συναισθήματα στο τρενάκι του λούνα παρκ, και ναι, Έχω συναισθήματα για τα συναισθήματά μου, περιλαμβάνουν:

• Ενοχή – Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα κάτσω εδώ ενώ άλλοι βοηθούν. Νιώθω άσχημα που θέλω απλώς να πάω για brunch.
• Ανικανότητα – Δεν κάνω αρκετά για να βοηθήσω. Δεν μπορώ να βοηθήσω. Μπορώ απλώς να κάτσω εδώ.
• Ελπίζω – Θα το ξεπεράσουμε αυτό. Και αυτό θα περάσει. Ο κόσμος ενώνεται σε μια εποχή κρίσης!
• θλίψη – Όλοι αυτοί οι μαθητές, είμαι τόσο απογοητευμένος με όλες αυτές τις ευκαιρίες στις οποίες δεν μπορούν να συμμετέχουν πια.
• Απώλεια – Νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα να περιμένω.
• Αισιοδοξία – Αλλά κοιτάξτε όλη την καταπληκτική καινοτομία, τη δημιουργικότητα και την ηγεσία που συμβαίνουν!
• Θυμός – Ο πρόεδρος μας είναι ανόητος και το έχω βαρεθεί.
• ευγνωμοσύνη – Είμαι ευγνώμων για τον σύντροφό μου, τη δουλειά μου, την οικογένειά μου, την υγεία μου, τα πράγματα που έχουν μεγαλύτερη σημασία έρχονται μπροστά.
• Οδηγήστε – Θέλω να κάνω κάτι, να φτιάξω κάτι, να γράψω κάτι και θέλω να βοηθήσω τους άλλους.
• Άδειο – Τι θα ξυπνήσω για αύριο; Δεν έχω συναισθήματα, νιώθω αδιάφορος.
• εξάντληση – Δεν έχω συνηθίσει σε αυτά τα πολλά συναισθήματα σε μια μέρα – αυτό είναι πάρα πολύ. Είμαι κουρασμένος.

Νιώθω βαρύς.

Ο Κέσλερ εξομαλύνει το βάρος μου ως θλίψη και είμαι ευγνώμων γι‘ αυτό. Το έργο του Kessler για τη θλίψη παρέχει επίσης έναν τρόπο να προχωρήσουμε μπροστά, γράφει, «Δεν ήθελα να σταματήσω στην αποδοχή όταν βίωσα κάποια προσωπική θλίψη. Ήθελα νόημα εκείνες τις πιο σκοτεινές ώρες. Και πιστεύω ότι βρίσκουμε φως εκείνες τις εποχές…Πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε να βρίσκουμε νόημα τώρα και όταν τελειώσει αυτό» (Μπερινάτο23 Μαρτίου 2020).

Εδώ νομίζω ότι μπορούμε πραγματικά να κάνουμε κάτι, όπου το τρενάκι μου άρχισε να μαζεύει ξανά ενέργεια. Μπορούμε να οδηγήσουμε μαζί και να σκάψουμε βαθιά. Είμαστε βοηθοί, στοχαστές, εκπαιδευτικοί και ακροατές – μπορούμε να βοηθήσουμε τις ομάδες μας, τις οικογένειές μας και τους μαθητές μας να νοηματοδοτήσουν αυτή την κατάσταση που αλλάζει τη ζωή. Πρέπει να τους προσφέρουμε χώρο για να θρηνήσουν, να επεξεργαστούν, να αποδεχτούν και να νοηματοδοτήσουν, και προκειμένου να τους βοηθήσουμε σε αυτή τη διαδικασία, πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας – μαζί.

Είμαι ευγνώμων που συνεργάζομαι με επαγγελματίες που βρίσκονται σε αυτό το τρενάκι μαζί μου. Συνεργάζομαι με μια ομάδα ηγετών στο Sigma Chi Leadership Institute και είμαι περήφανος για τη δημιουργική σκέψη, τις παραδόσεις προβληματισμού και τις σκόπιμες πρακτικές που εφαρμόζουμε για να παραμείνουμε ισορροπημένοι και να δίνουμε νόημα. Σε μια πρόσφατη ομαδική συζήτηση για το „Reflection Song“, άρχισα να βρίσκω νόημα για τον εαυτό μου. Ίσως αυτή η ευκαιρία να σταματήσω και να προβληματιστώ θα με διδάξει να εκτιμώ τα μικρά πράγματα στην προσωπική μου ζωή και να είμαι πιο σκόπιμος με τον χρόνο μου επαγγελματικά. Ίσως τελικά εξασκήσω ότι «είμαστε άνθρωποι, όχι ανθρώπινες πράξεις». Ίσως αλλάξω προς το καλύτερο.

Συνεχίζω να δίνω νόημα μέσω των παρακάτω πρακτικών και να τις προσφέρω σε άλλες ομάδες:

1. «Κερί Πάσο». Πολλοί από εσάς μπορεί να είχατε τη χαρά να είστε σε μια αδελφότητα ή μια αδελφότητα. Η εργασία για ένα ηγετικό ινστιτούτο που σχετίζεται με τα διεθνή κεντρικά γραφεία έχει προσφέρει στην ομάδα μας (των μελών του Sigma Chi και των μη μελών του Sigma Chi) την ευκαιρία κάθε εβδομαδιαία συνάντηση του προσωπικού να συμμετέχει σε ένα πάσο με κεριά. Υπάρχει συχνά μια προτροπή και κάθε μέλος έχει την ευκαιρία να μοιραστεί την ειλικρινή του αλήθεια, να εμπνεύσει άλλους ή να προσφέρει ευγνωμοσύνη. Το κάνουμε αυτό εδώ και χρόνια, αλλά κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, αυτή η παράδοση έχει γειώσει την ομάδα μας και μας επέτρεψε να βρούμε νόημα.
2. «Τραγούδι Reflection.» Κατά τη διάρκεια της εβδομαδιαίας συνάντησης της ομάδας μας, ένας εθελοντής ξεκινά τη συνάντηση με ένα επιλεγμένο τραγούδι προβληματισμού και μια ερώτηση προβληματισμού. Αφού ακούσουμε, οι τέσσερις από εμάς μοιραζόμαστε πώς αντηχεί το τραγούδι μαζί μας και αφιερώνουμε χρόνο στην εξάσκηση της ευπάθειας και της ενεργητικής ακρόασης. Λειτουργεί όχι μόνο ως οικοδόμηση σχέσεων αλλά και ως άσκηση κεντραρίσματος για να μας βοηθήσει να αναπνεύσουμε και να είμαστε πιο ριζωμένοι στη δουλειά που έχει σημασία. Η όλη άσκηση διαρκεί συνήθως μόνο 10 λεπτά και ήταν απίστευτα εντυπωσιακή. Για παραδείγματα τραγουδιών δείτε το δικό μας Λίστα αναπαραγωγής Spotify.
3. “Cawfee Tawlk.” Από το σκίτσο του SNL, ο Εκτελεστικός Διευθυντής μας μοιράζεται στην ΟΜΑΔΑ ένα πρωινό 2 λεπτών βίντεο με τον καφέ του για διαφορετικά θέματα κάθε πρωί. Το Cawfee Tawlk συχνά περιλαμβάνει κάποια έμπνευση, κάποια προσωπική κοινή χρήση και μια ερώτηση ή πρόκληση για την ομάδα. Για παράδειγμα, μετά το Πάσχα, μας ρώτησε «ποια είναι η αγαπημένη σας συνταγή για τα αποφάγια» ή «πώς θα κάνετε το Σαββατοκύριακο σας να φαίνεται διαφορετικό από την εβδομάδα εργασίας σας» ή «ποιος ήταν ο αγαπημένος σας παιδαγωγός και γιατί;» Αυτό μας κρατά συνδεδεμένους τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά και έχει γίνει αγαπημένο μέρος της πρωινής μου ρουτίνας. Αφού πίνω τον καφέ μου, ενθουσιάζομαι να δω το σύντομο κλιπ και να δω ποιο είναι το ερώτημα της ημέρας – όλοι απαντάμε όσο μπορούμε και δεσμευόμαστε σε φιλία.
4. Λογοτεχνικές Ασκήσεις. Μπορεί να μην το γνωρίζετε αυτό, αλλά το Sigma Chi ιδρύθηκε ως λογοτεχνική εταιρεία, επομένως ένα μέρος της ιστορίας και της τελετουργίας είναι να κάνετε λογοτεχνικές ασκήσεις. Κάποιος μοιράζεται ένα απόσπασμα, ποίημα, άρθρο ή βίντεο και οδηγεί μια καθοδηγούμενη συζήτηση σχετικά με αυτό. Καθώς όλοι προσπαθούμε να βγάλουμε νόημα και να βρούμε νόημα, αυτή η πρακτική ήταν απίστευτα χρήσιμη κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Για παραδείγματα βλ.Ο Άνθρωπος στην Αρένα„, Brene Brown’s Μανιφέστο και αυτό Μέσο άρθρο.
5. Θεματικό Μουσικό Happy Hours. Η κούραση από τις συναντήσεις με ζουμ και η κούραση στις ευτυχισμένες ώρες μπορεί να καταλαγιάζουν για μερικούς, αλλά το κρατάμε ενδιαφέρον κάνοντας εναλλαγή μεταξύ των φιλοξενούμενων θεματικών ωρών ευτυχίας. Αυτή την Παρασκευή, η ομάδα μας θα συμμετάσχει σε ένα „Guilty Pleasures“ Happy Hour χρησιμοποιώντας μια λίστα αναπαραγωγής που έχει επιμεληθεί το τραγούδι guilty pleasure κάθε μέλους. Καθώς κάθε τραγούδι παίζει, άλλοι θα μαντέψουν εκ περιτροπής ποιος πρότεινε το κομμάτι. Άλλοι ήταν οι Disney, Disco, Hewey and the Blowfish και Whitney Houston happy hours.
6. Ξέφωτο. Σε μια προηγούμενη ζωή, δούλευα λιανική για lululemon. Η εταιρεία συχνά συνδέθηκε με υπερτιμημένα παντελόνια γιόγκα, βοήθησε να πληρώσω για το σχολείο, αλλά μου παρείχε επίσης πολλά προγράμματα ηγεσίας και μαθήματα ζωής. Η εταιρεία εφαρμόζει κάτι που ονομάζεται «εκκαθάριση» που έχουμε υιοθετήσει στην ομάδα μας. Πριν ξεκινήσει μια βάρδια, ο διευθυντής ρωτούσε «ποιος έχει κάτι που θα ήθελε να καθαρίσει» και ένας εθελοντής θα έπαιρνε την ευκαιρία να καθαρίσει κάτι από το στήθος του που θα τον εμπόδιζε να είναι παρόν. Προσφέρει επίσης μια ευκαιρία να δηλώσετε τι χρειάζεστε. Για παράδειγμα, «15 λεπτά πριν από αυτό το τηλεφώνημα, άκουσα ότι η θεία μου μπορεί να έχει πυρετό και είμαι νευρικός για την υγεία της. Θα είμαι παρών, αλλά αν μου τηλεφωνήσει, χρειάζομαι την υπομονή σας καθώς θα επικοινωνήσω μαζί της αν είναι εντάξει». Αυτή η πρακτική ενθαρρύνει την επίγνωση, την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη στην ομάδα μας, ενώ μας επιτρέπει επίσης να είμαστε παρόντες στις ανάγκες του άλλου και να συνεχίσουμε τη δουλειά μας.
7. Μικρές νίκες. Πριν από την πανδημία θα γιορτάζαμε μεγάλες νίκες, όπως όταν το διοικητικό συμβούλιο εγκρίνει μια πρωτοβουλία, ολοκληρώνοντας σημαντική εκπαίδευση, θετικά σχόλια από μαθητές κ.λπ. εξακολουθούν να παρακινούν ο ένας τον άλλον να προχωρήσουν τα έργα και να γιορτάσουμε όταν το κάνουμε.

Καθώς μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τα ψηλά και τα χαμηλά αυτής της βόλτας με τρενάκι του λούνα παρκ, ελπίζω να μπορούμε να κινηθούμε μέσα από τα συναισθήματά μας, να βρούμε νόημα και να υποστηρίξουμε τις κοινότητές μας. Ελπίζω ότι με κάποιο μικρό τρόπο αυτές οι ιδέες πρόσφεραν κάποια σαφήνεια, επικύρωση, συμπόνια και ελπίδα σε εσάς και τους δικούς σας.